Ik gooi m er meteen in; het moederschap is geen grote roze wolk vind ik. Zo dat heb ik gezegd. Ik merk dat ik een lans wil breken voor alle jonge moeders, dus ik draai er niet omheen. Ik weet nog goed dat ik voor het eerst moeder werd. Ik was de eerste en de enige in mijn omgeving die zwanger was, de meeste informatie over wat ik zou kunnen verwachten haalde ik uit tijdschriften. Dan is het of een roze wolk of je krijgt een zware postnatale depressie. Gelukkig wordt er ook steeds meer in de media geschreven over ‘het èchte ouderschap’.

Mijn bevalling was een traumatische ervaring. Niets ging in die tijd zoals ik me had voorgesteld. Ik had niets onder controle in mijn beleving. Ik vond het moederschap ook best zwaar. En ik genoot er ook zeker niet altijd van. Ik voelde me schuldig over deze gedachten, ik zou nu toch helemaal op een roze wolk moeten zitten?

Ik merkte dat, wanneer ik voorzichtig uitsprak het heftig te vinden dat moederschap, de meeste moeders ook wel over de brug kwamen met hun onzekerheden. Maar we deden toch vooral met zijn allen alsof het een heerlijke gelukkige tijd was. En dat vind ik jammer. Ik doe er niet meer aan mee, laten we elkaar juist als (jonge) moeders steunen en niet veroordelen.

Wanneer je ervaart tekort te schieten, je je onzeker voelt, je je schuldig voelt over wat je denkt en voelt, ontevreden bent, je lijf niet werkt zoals je wilt, enz. Je kunt zo van jezelf vervreemd raken. Herken je dat? Weet dat dit niet gek is. Wie ben je in deze nieuwe rol van moeder? Deze andere vervulling van je leven. Dat kan best confronterend zijn. Als je moeder wordt staat je leven op zijn kop. En iedereen ervaart dit op zijn eigen manier, er is ook geen standaard voor. Misschien merk je dat je het kunt dragen en heb je vertrouwen. Misschien merk je dat je vastloopt en je onzeker bent. Het is aan jou wat je er mee doet. Het kan al zoveel helpen om je verhaal te doen! Je bent niet alleen.